Έκλαψα για τον Πόντο, χύνοντας δάκρυα από αίμα. Αντί για χαρά ποτιστήκαμε με λύπη και αντί για ευημερία βυθιστήκαμε στην φτώχεια. Μάθαμε όλοι πώς άνθρωποι πέθαιναν από αρρώστιες, και από τον βασανισμό της πορείας. Ποιον να φωνάξεις να σε λυπηθεί, όταν δεν υπάρχει κανείς; Ποιος να σε ακούσει, όταν ο καθένας φορτωμένος τις σκέψεις του και τα όνειρο του, περπατά βουβός στις πορείες του θανάτου; Αλίμονο σε εκείνους που χάθηκαν. Αλίμονο σε εκείνους που άφησαν τα όνειρα τους εκεί, στα χώματα του Πόντου.